Westfriese Flora ontvangt vier Mohammedaanse miljardairs… (2)

COLUMN Qwartjes Qwartiertje

Qwartje had al geruime tijd vier jonge kerels uit Venhuizen achter de hand. Die zouden zich, met behulp van het Hoornse toneelkleding en –rekwisietenbedrijf van Jo Ridderikhof, volledig laten omkatten tot onvervalste Arabieren. Kompleet met lange djelabba’s, kefiyya’s (hoofdtooien), zonbruine schmink, penetrante parfum, alsmede rijke ringen, dure klokken, en ander smukwerk uit de Hoornse feestwinkel van Ooms in de Lange Kerkstraat. Een grimeur zou de heren een uur voor de voorstelling onder handen nemen. Een paar van de avonturiers hadden speciaal voor de gelegenheid duchtige baarden laten staan. De anderen kregen die kaakbeharing opgeplakt. Een verlengde limousine was besteld, en Amerikaanse dollars  ingeslagen. Ten huize van Qwartje had het kwartet zich enkele avonden ferm bekwaamd in het spreken van een Arabisch-Engels koeterwaals, doorspekt met veel ‘achoesj’ en ‘achai’ vanachter uit de keel.
.
De uitvalsbasis voor die zaterdag was ‘Hotel Friedhem’ te Venhuizen. Direct aan de provinciale weg gelegen. Dat ‘hotel’, gelegen op de plek waar nu de bowlingbaan is, was een verhaal op zichzelf. Eigendom van Arie en Jet Langedijk, leden van de roemruchte Venhuizer bloembollen-dynastie. Arie kreeg nogal eens Noordeuropese zakenrelaties over de vloer. Voor hun overnachting had hij een trits kamertjes achter zijn woonhuis laten metselen. Daar vroeg hij leuk geld voor, want een Langedijk bleef een Langedijk. Het draaiboek: de vier Mohammedanen zouden zich daar om 12.00 uur in burger aandienen. De Ridderikhof-grimeur zou om 12.30 uur arriveren met kleding, grime-koffer en spiegel. Om 13.45 uur zou de limousine voorrijden.
.
Maar de BVD had al die tijd ook niet stil gezeten. ’s Morgens in alle vroegte werd ‘Hotel Friedhem’ aangedaan door een eenheid die zich als ‘Vreemdelingenpolitie’ voordeed. Huiszoekingsbevel. Routine-contrôle. Niks aan de hand. Het komplete ‘hotel’ werd over de stofkam gehaald. Er was niemand. Een deel van de manschappen legde, met wat plaatselijke dienders, nog enkele uren een cordonnetje rond het ‘hotel’. (Het Noordhollands Dagblad naderhand: ‘De politie zei rekening te houden met terroristische activiteiten.’) Het nieuws van de razzia bereikte Qwartje telefonisch rond 10.00 uur die ochtend. Hij belde als de sodemieter een Alkmaarse BVD-er met de vraag of het waar was dat de Mohammedanen omstreeks 11.00 uur in een Hoorns hotel zouden arriveren. Om 11.30 uur werd het Venhuizer cordon opgeheven. Poe poe… ‘Operatie Feisal’ kon doorgaan.
.
De helden (op de foto hurkend: links Appie Obdam, rechts Pieter Hoff; staand: links Matthie ‘Mats’ Hoff, rechts Jan Botman) werden omgekat en rijkelijk besprenkeld met een scherp riekend goedje. Zonnebrillen op, klaar. Ze waren stuk voor stuk Mohammedaan. Om 13.45 uur zoemde de limousine richting Westfriese Flora. Daar, op het Flora-terrein achter restaurant Het Roode Hert, hing een wat dualistisch sfeertje. Het Flora-bestuur had voor alle zekerheid toch maar een rode loper naar de ingang laten uitleggen. Daaromheen wemelde het van de politie. Ook te paard, wat zeer vreemd was. Toen de limousine het terrein opdraaide snerpte er, heel prachtig, een politiefluitje. Flora-bestuurders repten zich naar buiten. Toen de Prinsen uitstapten werd er diep gebogen.
.
De vermogende vreemdelingen werden met veel égards de hallen binnengeleid. Er stonden jongedames met tuiltjes tulpen. No, die hoefden ze niet. Koffie misschien? Achoesj malaikoem, ook dat wimpelden ze vriendelijk lachend af. Wel kochten ze onderweg naar de vakbeurs-hallen terloops wat souveniertjes, achteloos wat dollarbiljetten neerleggend. Dat maakte indruk: ascetische miljardairs die met geld strooiden… Echte Prinsen, dat zag je zo! De Zonen van Feisal werden met veel aplomb en onder uitvoerige uitleg in Westfries-Engels langs de nieuwste machinale snufjes op agrarisch gebied geleid. Aangestaard door volledig verblufte Hollandse bezoekers. Na een dik halfuurtje voelde Prins Botman aan z’n water dat het zo wel genoeg was. Hij keek omstandig op zijn Ooms-horloge, wisselde de codeterm “Salem salem choebaj!” (= we zeggen goodbye) met zijn mede-Mohammedanen uit, en begon handen te schudden ten afscheid. Glimlachend maar gezwind ging het met wapperende gewaden naar de uitgang. Nog wat buigingen, wat onverstaanbaar vriendelijks, en floep!, de limousine weer in.
.
Eenmaal in de auto hield een van de Prinsen het niet meer. Hij barstte in onvervalst Westfries uit in gierende lol over wat ze zojuist verricht hadden. “Zag je die iene moid?” en “Hoorde je wat dat kirreltje zee!?” Het was stralend weer. Zijn portierraam stond open. Daarnaast stond een politieman te paard. Diens oren stonden eveneens open. Peinzend mende hij zijn rijdier richting Flora-bestuurders. En langzaam reed de limousine het terrein af.
.
Gépé Rood belegde in de achterzaal van Het Roode Hert een spoedberaadje met medebestuurders en wat politievolk. Kòn het waar zijn…? Verklede Westfriese snotjôôs…? Maar… Maar… Een BVD-er kwam met aantekeningen. Wie was er nu op de keeper beschouwd het allereerst, vanaf januari al, over die Arabische Prinsen begonnen? Was dat niet ene Qwartje? Toen de loer ten volle tot hem was doorgedrongen moet Gépé Rood als zodanig zijn ontploft. Daarna vaardigde hij een persconferentie uit. Die werd uitsluitend bezocht door Gerard Stavenuiter, bijgenaamd De Toeter, van de Enkhuizer Courant. Hij cultiveerde een bloedhekel aan Qwartje, sinds die hem per ongeluk eens in een publicatie ‘de heer Toeter’ had genoemd. Stavenuiter bezwoer op z’n Henkuzers: “Over mijn lijk, heer Rood! Hier komt maandag geen làtter van in de krant!”
.
De volgende maandag prijkten de Arabische Prinsen glorieus op zijn voorpagina. Die werd buiten zijn zicht in Alkmaar samengesteld. Dat Qwartje correspondent was van het ANP èn van De Telegraaf - die eveneens groot op de voorpagina uitpakte - was De Toeter niet bekend.
.
En die vier Arabische Prinsen? Welaan: het was dat weekeinde van 24 op 25 februari carnaval in Venhuizen. De Zonen van Feisal hebben hun Saoedische kazuifels aangehouden en gingen zongebruind, “Achoesj! Achoesj!”, aan de rol. Maar eerst, zoals dat de roomse stam toen betaamde, met gans het dorp naar de avondmis. De mannen hadden grinnikend voorin het godshuis plaatsgenomen. De pastoor beklom zijn preekgestoelte, en opende met: “Beminde parochianen… en Mohammedanen…” De akoestiek van de kerk gaf hem een collectief gegnuif terug. Zo’n man zou alsnog heilig moeten worden verklaard.
.
Wie nu de Agfa Klik-fotootjes van het carnavaleske viertal in ogenschouw neemt zal zich verbazen over het feit dat ‘de instanties’ hen destijds als een serieuze bedreiging voor de staatsveiligheid beschouwden. Het kleurt het toenmalige wereldbeeld van de Nederlandse leidsmannen aardig in. Een rapport dat naderhand over de affaire werd opgemaakt sprak van ‘…vier Mohammedanen, gekleed in Bedoeïnen-karnaks’. Karnak is een toeristisch tempeldorpje in Egypte.
.
Dat later in dat jaar met 70% prijsverhoging de Eerste Oliecrisis losbarstte viel Qwartje geenszins te verwijten. Die hield zijn grappen in z’n totaliteit altijd binnen de bloemperken. Als zodanig.


Lees alle COLUMNS in Qwartjes Qwartiertje:

---

Reacties

---