De ‘marathon’

COLUMN

Westfries Gasthuis loopt voor stichting Stofwisselkracht op zondag zes oktober jl. Per jaar krijgen achthonderd kinderen de diagnose stofwisselingsziekte en dan begint hun zware strijd. Hoorn loopt voor deze kinderen.

Twintig weken besloten Evelyn en ik hiervoor te trainen. Voor mij was dit makkelijker gezegd dan gedaan. Van amper een halve minuut kunnen rennen, opbouwen naar drie kwartier ging niet zonder slag of stoot. Met in de ene hand de stopwatch, in de andere hand mijn telefoon met een hardloop app en Evelyn als mijn personal coach hebben we wind, regen, onweer en blessures doorstaan. Als een stampende olifant, ren ik twee maal per week hijgend als een stoomlocomotief, achter mijn coach aan. Menige voorbijganger heeft geanimeerd omgekeken naar mijn poging om een sportieve vrouw te worden. Wanneer het me eindelijk, na weken, lukt om een magische minuut te rennen krijg ik hoop. We gaan ervoor. Respect voor alle hardlopers groeit met de week, want wat is het zwaar. Doorzetten en niet opgeven dat is de kracht.

Dan is het zover, Westfries Gasthuis loopt. Het zonnetje schijnt en zodra we op het terrein van het WFG komen, komt er zoveel positiviteit en energie naar ons toe. Omgeven door lieve mensen en familieleden die meelopen, wentelen we ons in de fijne sfeer. Bij aanmelding krijgen we een T- shirt, welke we trots dragen. Evelyn gaat voor de tien kilometer en ik ren met mijn familie vijf kilometer. Zenuwachtig vraag ik me af waar ik aan ben begonnen? Hoe heb ik kunnen denken dit te kunnen? Maar we lopen vandaag onze eigen loop, met ieder onze eigen beweegredenen. Voor mij voelt het als een marathon en een overwinning.

Gezamenlijk doen we met alle lopers een warming-up en iedereen straalt. Samen. Hoorn doet dit samen, met elkaar. Dan klinkt het startschot en begint de loop. Een enthousiaste menigte juicht ons toe. Meteen slaat mijn hartslag op hol en ik heb het al snel niet meer onder controle. Wat is het zwaar, de zon verwarmt mijn lijf en de eerste zweetdruppels parelen op mijn voorhoofd. Maar we lopen voor de kinderen met  een stofwisselingsziekte, voor hen is opgeven ook geen optie. Dus doorgaan, voor mezelf en voor deze kinderen. Af en toe wandelen, maar daarna weer hardlopen. Aan de kant staan mensen aan te moedigen: ‘Doorgaan, doorgaan, je kunt het.’ Afgewisseld met een applausje. De hele ambiance maakt me emotioneel en heb moeite om mijn tranen binnen te houden. Wie had dat kunnen denken, ik loop vijf kilometer: Voor het goede doel, maar ook voor mezelf. Voor mijn eigen strijd, het overwinnen van depressie en het pad met hobbels dat ik heb bewandeld. De loop wordt gedragen door dankbaarheid en trots.

Op het einde van de route word ik gesupporterd  door een tachtigjarige renner. Samen rennen we het laatste stuk, ieder met onze eigen missie om deze loop te lopen. Hij geeft mij het laatste steuntje in de rug om door te gaan en ik pak zijn hand om samen de finish over te rennen. Mijn familie is al gefinished en staan me op te wachten. Wanneer Evelyn later over de finish komt ben ik zo trots op ons dat we elkaar huilend omarmen. Dit is niet zomaar een loop, het is een loop vol emoties en saamhorigheid. Terwijl de zonnestralen me zachtjes strelen weet ik dat dit zo’n dag is. Een dag om in een doosje te stoppen, een dag met een gouden randje.
Dit is Hoorn op zijn best.

Elly Godijn

---

Reacties

---