De eerste dag

”Nee, nee, ik wil niet”. Met alle macht probeert hij weg te komen. De wanhopige blik van zijn moeder ontgaat mij niet en ik kan mij voorstellen hoe zij zich voelt.  Het is niet leuk als je je kind zo verdrietig ziet.

Ik loop naar haar toe en zeg: ”Geef hem maar, het duurt meestal maar even”. ”Nog een kusje, mama, nog één kusje” bedelt Frank als laatste redmiddel. Zijn moeder bukt zich en meteen slaat Frank zijn armen muurvast om haar nek. Het enige, dat in die positie nog mogelijk is, is hem optillen. Intussen volgen de andere kinderen in de kring de gebeurtenissen met warme belangstelling. Sommigen beginnen te lachen, anderen kijken naar mij met een blik van ”Doe er wat aan juf, want dit vinden wij niet leuk.” Ik maak Frank zijn handen los en neem hem van zijn moeder over.

”Ga maar” zeg ik, ”Echt, het is binnen een paar minuten over”. Vertwijfeld draait zij zich om en met een laatste blik op haar zoontje gaat zij huiswaarts. Voor ik erop bedacht ben, heb ik een pets in mijn gezicht.

Frank ontlaadt zijn emoties op mij, de veroorzaker van zijn ellende en dat is heel begrijpelijk. Ik loop naar mijn stoel en zie dat zijn moeder voor het raam staat. Haar zoekende blik blijft rusten op de plaats waar zij ons ziet en zij begint weer enthousiast naar Frank te zwaaien en kushandjes te gebaren. Met hernieuwde kracht probeert Frank, wild om zich heen schoppend, van mijn schoot te ontsnappen. ”Natuurlijk, dat zou ik ook doen” denk ik en hoop dat zijn moeder snel bij het raam weg gaat.

Zo lang Frank zijn moeder ziet en zij hem, heeft hij nog enige kans op succes en  dan zou ik mij ook doodvechten om weg te komen en wrijf over mijn schenen, die ook niet ongeschonden uit de strijd zijn gekomen.

Het gaat inderdaad zoals ik vermoedde. Na een paar slokjes water en een ineens ontdekt peuterspeelzaalvriendje, gaat het al een stuk beter en als hij na een kwartiertje ontspannen naar een verhaaltje op de koptelefoon luistert, hand in hand met zijn nieuwe vriendje, besluit ik zijn moeder even te bellen. ”Een kleine moeite, die een vervelende ochtend voor haar voorkomt” bedenk ik en bekijk mijn pijnlijke schenen. Straks even een nieuwe panty halen.