Inwoner Hoorn volgt ontwikkelingen stadsstrand

HOORNGIDS | Hans Kroese (81) zat in militaire dienst toen in 1960 zijn toenmalige woonplaats Tuindorp Oostzaan werd getroffen door een dijkdoorbraak. De schade in zijn ouderlijk huis was aanzienlijk. Zestig jaar later draagt de inwoner van Hoorn als lid van de bouwklankbordgroep zijn steentje bij aan de versterking van de Markermeerdijken. 

Lid bouwklankbordgroep geniet van uitzicht op oeverdijk
’’Wat mij betreft mogen die werkzaamheden nog jaren duren’’, zegt Hans Kroese in zijn appartement op de zesde etage, met een fantastisch uitzicht op de aanleg van de oeverdijk voor de kust van Hoorn. ’’Normaal zie je alleen een grijze plas, maar nu is er tenminste reuring op het water. Zandschepen komen en gaan, we zien de oeverdijk vorm krijgen. Mijn vrouw en ik genieten er elke dag van. Overlast? Ach, wij hebben meer last van die motoren die over de Westerdijk scheuren.’’ 

Hans Kroese maakte dijkdoorbraak van dichtbij mee
Kroese is blij dat de dijk tussen Hoorn en Amsterdam versterkt wordt. Want dat het mis kan gaan, weet hij helaas uit ervaring. De dijkdoorbraak van 1960 in Tuindorp Oostzaan staat nog in zijn geheugen gegrift. ’’Op 14 januari was het precies zestig jaar geleden. Ik was gelegerd in Nunspeet en hoorde twee andere militairen praten over een dijkdoorbaak in Tuindorp. ’Hee, daar woon ik’, zei ik. Ze stelden me direct gerust: het was een overstroming zonder slachtoffers.’’
Kroese probeerde zijn ouders te bereiken, maar dat was niet eenvoudig in een dorp in nood. ’’Een paar dagen later kreeg ik een brief van mijn vader. De enige brief die ik ooit van ’m kreeg! Ik heb ’m al die jaren bewaard. Mijn vader wilde ’s morgens vroeg naar zijn werk gaan, toen hij de volkstuintjes onder water zag staan. Het water in het IJ stond hoog en mijn vader had het vermoeden dat de dijk, die slecht was onderhouden, zou doorbreken. Hij heeft direct alarm geslagen bij de politie. Met de brief wilde hij zijn oudste zoon geruststellen. Mijn vader verbleef met mijn moeder en twee jongere broers tijdelijk in het huis van mijn oom, want ons huis was een meter onder water gelopen. In totaal moesten er 11.000 mensen worden geëvacueerd.’’

Aanzienlijke schade
Ook in huize Kroese was de schade aanzienlijk, stelde Hans enige tijd tijdens verlof met zijn eigen ogen vast. ’’Toen mijn moeder haar meubels, die ze elke vrijdag in de was zette, terugzag, barstte ze in tranen uit. De dijkdoorbraak heeft op veel mensen grote indruk gemaakt. Ook op mijn familie. Daarom zeg ik ook altijd: zoiets wil je nooit meer meemaken .’’

Nummeren van bouwborden idee van betrokken bewoner
In Hoorn, waar hij al ruim vijftig jaar woont, heeft Kroese zich altijd veilig gevoeld. Toch is hij blij dat de Markermeerdijk ook voor de komende vijftig jaar veilig wordt gemaakt. Als betrokken bewoner meldde hij zich ruim een jaar geleden aan voor de bouwklankbordgroep van module 2 (Strand Hoorn). ’’Ik heb belangstelling voor mijn woonomgeving en voor waterbouwkundige objecten, daarom spreekt de bouwklankbordgroep mij zo aan. Ik vind het leuk om door deskundigen geïnformeerd te worden over de voortgang van het project, maar ook om als bewoner mijn ervaringen van de werkzaamheden te kunnen delen en tips en suggesties te geven.’’
Kroese tipte de Alliantie om de bouwborden op de dijk te nummeren, zodat de hulpdiensten bij calamiteiten direct weten waar ze naar toe moeten. De omgevingsmanager van de Alliantie heeft toegezegd dit te zullen doen. Kroese: ’’Je weet nooit wat er allemaal kan gebeuren.’’ 

Uitzicht
De inwoner van Hoorn geniet dus dagelijks van het uitzicht, maar is ook benieuwd naar het eindresultaat. ’’Het is toch prachtig dat we hier een mooi stadsstrand krijgen, zodat Hoornse gezinnen straks niet meer naar het Noordzeestrand hoeven. Ik hoop wel dat er ook aan de insecten en vogels wordt gedacht, bijvoorbeeld door genoeg struiken en bloemen te planten. Daar wil ik me graag sterk voor maken.’’