Op naar een nieuw tijdsgewricht

HOORNGIDS | Wat steeds duidelijker is geworden, is dat veel volwassenen die titel nog niet verdiend hebben. Ze zijn geen volwassenen met een helder beoordelingsvermogen en met verantwoordelijkheidsgevoel. Wanneer we het hebben over de verschillen tussen de mens en de lagere soorten primaten, dan gaat het niet alleen over de intelligentie, maar ook een scala aan eigenschappen en vaardigheden die men doorgaans aanwezig acht bij de homo sapiens van ouder dan 18 jaar. Vóór die leeftijd is dat allemaal nog in ontwikkeling en zou je niet te streng moeten oordelen over de onvolwassenheid. Op jongere leeftijd weet je niet beter, en dat ligt een beetje aan de groei van de hersenen.

Het is dan ook voor echte volwassenen heel prettig om te constateren dat onze premier niet alleen een beroep doet op die volwassenheid, maar er ook vanuit gaat, dat die aanwezig is bij het overgrote deel van de Nederlandse bevolking. Je merkt dat hij onderwijservaring heeft, want hij complimenteert de Nederlandse bevolking met hun intelligente volwassen gedrag in plaats van de nadruk te leggen op verwijten en strafmaatregelen. Dat zie je niet overal in de wereld. Wij hebben geen mondkapjes nodig, want we snappen helemaal uit onszelf, nou ja, na een paar keer herhaald aandringen, dat we onderling afstand moeten houden van elkaar. Wie de boodschap nog steeds niet volledig wil ontvangen, mag je dus, ongeacht de leeftijden boven de achttien jaar, beschouwen als onvolwassen. Meerderjarige pubers dus. Voor echt volgroeide en uitontwikkelde homo sapiens is het niet nodig dezelfde boodschap tig keer per uur uit te zenden via alle beschikbare kanalen.

We hebben de afgelopen dagen de nadrukkelijke waarschuwingen weg te blijven van strand en bos zo vaak gehoord dat de hardnekkige puberale achttienplussers het juist als een spannende uitdaging gaan zien. En dan zijn er nog die Belgen en Duitsers die in de paastijd naar ons land willen komen en denken dat ze nu best mogen komen omdat het zo lekker rustig is bij bos en strand. De verantwoordelijkheid die wij de afgelopen jaren in ons land gezamenlijk konden opbrengen heeft de staatskas zo in orde gebracht dat wij de crisis waarschijnlijk kunnen overleven. In Spanje en Italië bijvoorbeeld is die verantwoordelijke, intelligente volwassenheid stelselmatig zelfs vanuit de overheid veronachtzaamd en zie wat ze zelf op de hals hebben gehaald. En maar jammeren dat wij ze niet uit de prut willen halen met onze spaarcentjes. Wie niet horen wil, moet voelen. We hebben ze in de afgelopen jaren genoeg op de huid gezeten om iets verantwoorder met de uitgaven om te gaan. Ik laat even buiten beschouwing dat wij om de staatskas te spekken in de afgelopen jaren alle categorieën werkers, waarvoor we nu zulke lieve applaudisseer- en hartjesshirtjesacties zijn gestart, hebben uitgeknepen.

Onze premier noemde wat in Nederland gebeurt een epische inspanning van jewelste en terwijl we dagelijks op de hoogte worden gehouden van ziekenhuisopnames, ic-capaciteit en overlijdensgetallen worden we gemasseerd om nog verder te kunnen groeien in onze verantwoordelijke volwassenheid. Mevrouw Grosthuizen en ikzelf zijn de zeventig gepasseerd. We krijgen naarmate het aantal ic-bedden schaarser worden vaker de verhalen te horen wat de beademing met ons, oudjes, kan doen. Dat moet je niet willen, oudjes, krijgen wij te verstaan. Mocht het virus onverhoopt toch tot in ons huis weten door te dringen, dan zullen wij wanneer bijna alle ic-bedden zijn bezet, door een begripvolle arts in noodtempo – we moeten niet denken dat we de enige bejaarden zijn – duidelijk worden gemaakt dat beademing voor ons gewoon niks is en dat het veel fijner is thuis het einde af te wachten. Zo blijft de bijna overspannen medische zorgwereld misschien wat langer overeind en dat zouden wij toch ook willen?

We moeten dan maar hopen dat de benodigde medicijnen nog te verkrijgen zijn. We zitten met een schreeuwend tekort en alles moet uit China en India komen. In Europa maken we dat niet of niet meer. De aandeelhouders van de geneesmiddelenindustrie hebben dat gezien als een mooi verdienmodel. Hoe gedreven zullen die aandeelhouders na deze crisis zijn om wat er nu gebeurt nooit meer te laten gebeuren? Komen dat soort lieden nog op de buis om te vertellen dat zij hun verdiensten van het afgelopen jaar storten in een mooi noodfonds?

Ik word steeds nieuwsgieriger naar de tijd na de coronacrisis. Na tijdsgewrichten als de Renaissance, de Verlichting, de Franse Revolutie zitten we nu in de overgangsfase naar een compleet nieuwe geschiedenisperiode. En het is juist daarom dat we graag nog een aantal jaren verder willen leven om te zien of het percentage echte volwassenen echt groter wordt.