"Ik ben mijn school kwijt"

HOORNGIDS | ”Juf, de zwarte vouwblaadjes zijn op en ik heb ze al een hele tijd nodig”. Het is Jessica en zij staat met een schaartje in haar hand naast mij. En om haar argument kracht bij te zetten, priemt zij met de geopende schaar in de richting van de kast, waarbij zij en passant Sacha bijna een oog uitsteekt.

”Jessica, weet jij niet meer hoe jij met een schaar moet lopen?” vraag ik haar. Geschrokken stopt zij de schaar met gesloten punten in haar hand. Bedremmeld loopt zij naar haar stoel terug.
Ik loop naar haar toe en terwijl ik over haar bolletje strijk, zeg ik: ”Goed aan denken hoor, anders gebeuren er ongelukken”. Heel vaak moet ik zulke aanwijzingen herhalen en dan nog wordt het vaak vergeten. Ik loop naar de deur, kijk of ik even veilig de klas uit kan en loop naar het magazijn om de vouwblaadjes te halen.

Midden in de hal staat een elfje, althans, dat is het eerste dat mij te binnen schiet als ik haar zie. Goudblonde lange krullen golven over haar schoudertjes. Haar jurk houdt zij met beide handen omhoog en haar broek hangt op haar enkels. Met een beteuterd gezichtje staat zij om zich heen te kijken. Als zij mij ziet, begint haar lip verdacht ver naar beneden te trekken. Ik zie, dat zij niet ver van huilen af is.

Terwijl ik haar vriendelijk blijf aankijken, vraag ik wat er aan de hand is. Je kent alle kleuters, ook die van je collega’s, maar deze kan ik nog niet plaatsen. Met trillende stem zegt zij: ”Ik moest alleen maar even plassen, maar nu ben ik mijn school kwijt”.

Met mijn gezicht nog steeds in de plooi vraag ik of zij weet wie haar juf is. ”Die ben ik ook kwijt” piept zij benepen. ”Weet je nog wel hoe zij er uitziet?”  ”Ja, met hele lange haren”  antwoordt zij.
”Oh, dan weet ik het wel” stel ik haar gerust en breng mijn gevonden voorwerpje naar mijn collega.
”Gaya, ik zocht jou al” zegt die opgelucht en neemt haar van mij over.

Als ik - weer terug in mijn eigen klas - Jessica zie staan, weet ik weer waarom ik op de gang liep.
”Oh jee, Jessica, nu ben ik ze nog vergeten” en ik loop snel terug richting magazijn. Ik hoor Jessica nog net tegen haar buurkindje zeggen, dat ik altijd maar alles vergeet. Maar ja, dat krijg je als je dagelijks in ontroerend goed doet.