Real time science fiction

De huizen aanpassen aan de klimaateisen is een noodzakelijke handeling, maar lijkt onhaalbaar te worden. Mevrouw Grosthuizen en ik bewonen een eigen pand, gezellig ingeklemd tussen twee andere woningen met nog gezelligere buren. Ook zij bewonen een pand dat net als het onze niet klaar is voor de eisen die in welk jaartal dan ook worden gesteld.

We stoken op gas, koken lekker op gas en nog niet alle energiezuinige lampen zijn vervangen voor nog zuiniger LED-licht. We overwegen een aantal energie slurpende omstandigheden langzamerhand te veranderen, maar er moet ook iets worden gedaan aan de vloerbedekking, de verouderde keuken en onze slaapkamer, waar we tegenwoordig meer tijd doorbrengen dan vroeger. De aanpassing van een woning aan de nieuwe klimaateisen kost per woning al gauw € 30.000,-. Dat bedrag hoorde ik al eens eerder en las ik onlangs in de wilde motie van HOP en VOCHoorn, die dinsdagavond zal dienen. In de motie wordt gewag gemaakt van deze kosten die alleen al nodig zijn een huis aardgasvrij te krijgen.

Ook de sympathieke maatschappijbetrokken woordvoerders van deze motie vinden dat een absurd hoog bedrag en schatten in dat de doelstelling bij lange na niet gehaald zal worden. Het vasthouden aan die geldverslindende opdracht betekent een forse aanslag op de financiële mogelijkheden van overheid en burgers en willen we dat wel? Ik las hun motie en voelde direct sympathie voor hun dictum. Het dictum is het laatste stukje van de motie. Eerst krijg je een heel verhaal over waarom ze de motie indienen en wat de gevolgen kunnen zijn als je de motie niet steunt en in het dictum staat dan wat ze willen. De motie heet: ‘haal druk van de ketel bij programma aardgasvrij’. Een titel die zomaar ineens bij een van de indieners naar boven kwam borrelen.

Moet dat echt zoveel kosten dan? Net als alle Nederlanders met een inkomen dat gemakkelijk op kan aan het einde van elke maand is € 30.000,- een flink bedrag. Wanneer je er tien jaar over doet, dan lijkt het iets haalbaarder te zijn, maar je moet je dan niet afvragen wat je dus de komende tien jaar niet meer kan doen. Onze auto heeft de leeftijd van de gemiddelde middelbare scholier en we hebben ondanks corona nog wel vakantieplannen voor het komende decennium. Onze verwarmingsketel is vorig jaar geplaatst en kan volgens de installateur een stuk langer dan tien jaar mee. En alleen het vervangen van ons gasstel voor een inductiekookplaat, wat gelukkig al enige tijd genoemd wordt in onze dromen over het verbeteren van ons huis, zal niet genoeg zijn om te roepen dat wij al bijna klaar zijn voor 2030.

Wanneer ik alles eerlijk op een rijtje zet voor onszelf, dan kan ik bedenken dat het ons wel zal lukken om ons huis energieneutraal te krijgen. En zoals wij, zullen er nog wel meer zijn, die dat voor elkaar kunnen krijgen. Wij zouden dan diverse zaken, die nu nog het predicaat heel belangrijk hebben, opzij moeten zetten. Uitstellen in een paar gevallen. In 2030 worden mevrouw Grosthuizen en ik 82. Een leeftijd waarop veel mensen zeggen dat de bucketlist van minder betekenis is dan toen ze nog jong waren. In een uitgeklede leefwereld ouder worden, dat doe je alleen wanneer je er een zeer hoog doel mee wil bereiken.

Ik kan natuurlijk ook zeggen, dat de politiek ons uit de zorgen moet zien te krijgen. Daar kiezen we ze elke vier jaar voor en er zijn genoeg politici die zullen beloven alles op te  lossen en wanneer dat onhaalbaar is, ons verzekeren, dat het allemaal wel los zal lopen. Het dreigende effect van een veranderend klimaat lijkt op een bedachte vijand uit SF-verhalen. Een beschaving van een andere planeet uit een ver zonnestelsel dat ons gehele bestaan zal bedreigen, mits we met ons allen - en dat is om het wat moeilijker en boeiender te maken de gehele wereldbevolking - ons tegen de vijand teweer stellen. Klimaatdoelen bereiken is zoiets als een science fictionverhaal. Maar is onze overheid dan de held? Superman die het probleem oplost wanneer wij dat niet kunnen of er geen zin in hebben?

De motie vraagt om een rustiger tempo, omdat wij burgers en de overheid enorm opzien tegen het bedrag dat opgehoest moet worden voor ons eigen welzijn. Eigen bestwil, kreeg ik vroeger te horen, wanneer ik iets vervelends moest doen. De motie vraagt om ademruimte en hier en daar hoor ik dat daar allang geen tijd meer voor is. Zou dat nu een fakebericht zijn? Moeten we blij zijn met de motie en trots op de indieners of moet gezegd worden dat we in deze fase van de strijd geen slappe knieën moeten krijgen? Toch lastig ook voor ons. Mevrouw Grosthuizen legde net een folder met een nieuwe keukeninrichting voor me neer en ik vraag me af hoe ik de lieve vrede zal bewaren.

De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. HoornRadio/HoornGids is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom, onafhankelijk en ongebonden.