Cultuur

HOORNGIDS | Omdat ik zelf erg kan genieten van een goede schouwburgvoorstelling, wil ik dat gevoel ook graag doorgeven aan mijn kleutergroep.

Op naar de schouwburg dus, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Alleen het zoeken naar rijouders al. Na twee weken lobbyen, melden zich de laatste twee moeders. (Vaders zijn helaas schaars op deze markt. Te weinig carrièremogelijkheden vrees ik.)

Op de ochtend van vertrek meldt een moeder zich af. ”Of dat problemen geeft” vraagt zij nog wel. Een andere moeder heeft zich verslapen maar is na één telefoontje van onze kant binnen 7 minuten -met kind- uit bed  in de auto.

Daar gaan wij. Oh jee! Niet genoeg gepast parkeergeld meegenomen. Met vier kleuters aan de hand ga ik op zoek naar muntgeld en na veel ”stuivertje wisselen” kan ik de parkeermeters verantwoord voeden. Gauw naar binnen.

 ”Jassen op deze tafel!” wordt er aangegeven. Oh oh, dat wordt straks zoeken. Heb meelij (parkeerbe)heer.

”Juffie, ik durf niet in die donkere schouwberg”. Het is Michael. Ik til hem op, troost hem en probeer in een inmiddels stikdonkere zaal de rest terug te vinden.  Aha, daar hoor ik Jasmijn met haar heldere stemmetje. ”Juhuf, Jasper is tussen zijn stoel gevallen en nou kannie er nooit meer uit”.

Twee minuten nadat ik Jasper vanuit zijn benarde positie tussen stoelleuning en zitting heb bevrijd, meldt de eerste plasser zich.

Vervolgens blijkt Floris een grote zak snoep mee te hebben gekregen, die Marjolein per ongeluk uit zijn handen stootte waardoor de helft van de inhoud op de tapijtvloer belandde. Bij Jonathan verraadt een grote donkere plek in zijn broek, dat het toch wel hééél erg spannend was en Myrthe is haar schoen kwijt. Het kan de pret niet drukken. De kinderen genieten volop.

En ik? Mijn tijd komt nog. Ik ga diezelfde avond naar een voorstelling van Tineke Schouten.