Bouwen aan vertrouwen

Wonen is een probleem in Hoorn, maar bouwen ook. Dat is mijn conclusie n.a.v. de discussie tijdens de raadscommissie over het bouwplan De Vrijheid. Het bouwen van De Vrijheid zou een flinke stap zijn in de richting van het oplossen van woningnood onder de woningnooddruftigen, waar we ook een flinke categorie jongeren, starters en niet al te royaal gehonoreerde beroepsgroepen onder vermoeden. Een beetje gestapeld en niet al te ruim bemeten, maar daardoor juist ruim voldoend aan de prangende noodzaak, kom je een heel eind.

Een groot aantal fracties haastte zich afgelopen dinsdagavond om te verklaren dat het overleg met omwonenden volkomen mislukt was of in ieder geval niet de schoonheidsprijs verdiende. Nu ben ik geen al te actieve volger van de Hoornse politiek – ik spel namelijk niet alle vergaderstukken – maar mijn nieuwsgierigheid naar vork en steel groeide. Dat een van de fracties de schandalige praktijk in de vergadering wilde aankaarten, om recht te doen aan het gevoel van onrecht bij een aantal in de buurt van het bouwproject wonenden, vond ik niet verrassend, maar dat op twee fracties na, iedereen vond dat het plan aangepast moest worden en het overleg met de buurt overgedaan, verbaasde mij zeer. Ik heb toen maar allerlei stukken vluchtig doorgelezen en mijn verbazing zakte nauwelijks.

De klacht over de slechte communicatie kwam bij de buurtbewoners vandaan. Een villawijkje las ik. Zet een flink bouwwerk met woonruimte voor meer dan een handvol iets minder bedeelden neer naast een villawijkje en je hebt gedonder. Volgens mij hoort dat tot een van de makkelijkst te voorspellen reacties. Ik heb brieven gelezen van een dame, die ontzettend goed uit haar woorden kan komen en ik las met een glimlach van herkenning de toegeeflijkheid om het overleg nog eens op constructieve wijze over te doen, inclusief toegeeflijkheid en begrip, die twee wethouders in een vroeger stadium toonden. Een volstrekt positieve manier om het gemeentebestuur en de bouwondernemer te wijzen op hun omissie, die zo makkelijk kan worden goedgemaakt.

Wat ook heel makkelijk te voorspellen is, is het resultaat van de eerstvolgende gesprekken met de betreffende buurtbewoners. Zij hebben eerder duidelijk gemaakt wat de grenzen van de bouwmogelijkheden waren en daar zal geen duimbreed van geweken worden. Het virus dat de democratie tracht aan te tasten is het begrip ‘gehoord worden’. Dit heeft maar één betekenis: je doet wat wij zeggen en niet anders, heb je dat gehoord?

Alleen de realistische Partij en D66 herinnerden zich wat de bouwopdracht voor het Hoornse gemeentebestuur inhoudt: bouwen, bouwen , bouwen. Ook naast villawijkjes, want we zullen anders nooit ons doel bereiken. Zijn de andere partijtjes al begonnen met de verkiezingen? Ga je dan op schoot kruipen bij burgers die heel vaardig grote woorden kunnen rond tetteren?  

Ik word al wat ouder en mijn geheugen laat me wel eens in de steek om vroegere verhaaltjes helemaal te onthouden, maar hebben we bij het protesteren tegen De Vrijheid over dezelfde mensen die ooit protesteerden omdat zomaar lui uit de Kersenboogerd door hun straatje fietsten omdat het een kortere route is? Kan iemand mij haarfijn uitleggen dat deze hele zaak juist niet een NIMBY-geval is? En dat zij met het ingaan op de verleidelijk uitnodigende woorden in de brieven namens de buurt hun politieke ziel verkopen?

En dan is er bij mij nog een ander vraagje waarop ik geen antwoord durf te geven. Is het partijtje namens welk wethouder Simon Broersma in het college zit bezig de eigen wethouder onderuit te halen? Hoe lang mag hij nog zitten en wat is zijn toekomstperspectief op politiek gebied in Hoorn?

We mogen nooit vergeten dat politici te vertrouwen moeten zijn, maar mag je dat vertrouwen ook hebben in burgers?

De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. HoornRadio/HoornGids is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom, onafhankelijk en ongebonden.