Triest of driest

HOORNGIDS | Huilen. Tranen met tuiten. “Juf, Nick zegt dat ik niet het grootst ben en dat ben ik wel, want ik ben alleen nog maar zes en niemand anders”.  Het is Ivo, die verontwaardigd voor mij staat. Voor kleuters is er vaak geen verschil tussen oud en groot. “En Nick is nog maar vijf”, herhaalt hij voor de zekerheid en veegt en passant zijn neus aan zijn mouw af, waar een grote groene streep bewijst dat dat gelukt is.

“Weet je wat?”, kom ik hem te hulp, “wij gaan er in de kring eens over praten, maar jij bent al wel het allerlangst bij ons hoor”, stel ik hem gerust. Daar kikkert hij ogenblikkelijk weer van op.  ”Zie je wel Nick, dat ik het allerlangste ben”.

Nick laat zich echter niet zo gemakkelijk overtuigen.  “Nee hoor Ivo, echt niet want als ik naar jouw neus kijk, is die niet zo hoog als mijnes” en zij proberen met de buiken tegen elkaar zo hoog mogelijk op hun tenen te komen. Al gauw komen er meer kinderen omheen staan. Wat is er tenslotte belangrijker dan te weten hoe groot je al bent. “Weet je wat?”, opper ik, “wij gaan meten. Ga maar eens naast iemand staan van wie je denkt dat die even groot is als jij”.

Kleine Frank die net op school is, staat letterlijk reikhalzend naast F.J, die bijna 2 koppen groter is. Hij wordt er fijntjes op gewezen dat dat niet klopt. Nou  ja, fijntjes. “Nee Frank, jij past daar niet. Jij bent nog veels te klein” en hij wordt zonder pardon weggedrukt. Gemeten en te kort bevonden. F.J. troost hem. “Volgend jaar ben jij ook groot hoor” en hij aait hem over zijn bol. Als wij na veel heen-en-weer geschuif een redelijke pikorde hebben kunnen vaststellen, herhaal ik nog even: “Dus Ivo, jij bent wel het oudst maar niet het grootst. Eerst komt Nick, dan komt Jeffrey en dan….”Nee hoor juf. Ik ben er al!” Het is Jeffrey, die mij uiterst verbaasd aankijkt. “En”, ga ik glimlachend verder, “dan is Ivo ……. “Driest” roept hij opgetogen. Ach ja, liever driest dan triest. Die rangtelwoorden zijn best wel moeilijk.