Patricia van Willigen, de Hoornse majoor Bosshardt, biedt hulp aan daklozen en zoekenden

HOORNGIDS HOORN | Met haar vrolijk opgetuigde bakfiets is Patricia van Willigen een opvallende verschijning in de stad. In de bakfiets liggen spullen voor mensen die tussen de wal en het schip zijn geraakt. Geen dak boven het hoofd en geen vooruitzichten. Deze volwassenen (merendeels mannen) zijn door omstandigheden uit het reguliere circuit geraakt. Veelal door een verslaving aan drank of drugs, psychische problemen, een justitieel verleden, sociaal isolement, maar soms ook simpelweg uit huis geraakt na bijvoorbeeld een echtscheiding. 

Aankloppen bij het Leger des Heils kan voor enkelen uitkomst bieden, maar velen zijn aangewezen op alternatieve plekken om de nacht door te brengen. In een tent, op een bankje in een park, met een beetje mazzel bij een goeie kennis, maar iets structureels zit er niet in. De woningnood is groot en de opties gering. Antikraak wonen in leegstaande panden is op basis van een uitkering zelfs ook niet mogelijk. Patricia is een aanspreekpunt voor ze en kan ze op weg helpen om iets aan hun situatie te doen. Door ze eten en drinken te geven, maar ook door ze bijvoorbeeld te wijzen op Reakt, waar groepsgewijs met papierprikken een nuttige dagbesteding kan worden gevonden en waar ook nog een bescheiden vergoeding tegenover staat.  

Slapen op een bank in het park
Patricia: ”Degenen die voor het eerst aankloppen bij het Leger des Heils en geen stuiver meer bezitten mogen daar niet gelijk naar binnen. Als zij in de eigen omgeving niemand kunnen vinden die ze kan helpen, dan wordt het slapen op een bankje in het park. Degenen die wel terecht kunnen bij het Leger des Heils dienen het gebouw ’s morgens weer te verlaten, om vervolgens op plekken te belanden waar geen ruimte is om tot jezelf te komen. Om te overzien wat je te doen staat. Ze hebben ook geen rust. Weggestuurd zonder vastigheid. Met een vast plekje kun je je verleden verwerken. Juist vanwege het gebrek aan rust gaan ze vaak toch weer drinken en worden soms ook agressief.” 

Bakfiets met eten en drinken
Patricia, zelf ooit verslaafd, weet in alle opzichten door welke fase deze mensen heen moeten, en zoekt ze dan ook op. Op haar bakfiets met daarin broodjes, gevulde koeken, fruit, soms pizza’s (”van Pizza Pronto gekregen”), koffie etc. gaat ze naar verschillende voor de hand liggende locaties als het Julianapark, de Risdammerhout, de overkapping op het parkeerterrein van Zwaluwen’30, het parkeerterrein van Albert Heijn bij het station en nabij de Vredehoftunnel. Ze zorgt dat er saamhorigheid is. Dat ze elkaar weten te vinden en op elkaar letten. 

Prikploeg
De prikploeg verzamelt rond 10 uur op de parkeerplaats van Zwaluwen’30 om van daaruit papier en plastic in de openbare ruimte te gaan prikken. Rond 12 uur komt de ploeg samen bij de parkeerplaats van Albert Heijn, waarna groepsleider Anthony het eten ophaalt dat door weer andere Reaktmedewerkers is bereid. Dat wordt vervolgens opgegeten op hun vaste stek bij Zwaluwen’30. Patricia: ”Waar grote behoefte aan is, is een beschutte plek waar ze kunnen samenkomen. Dat is jaren geleden al eens toegezegd, maar het enige dat ze gezien hebben is een tekening van een houten barak, inclusief sanitair. De gemeente zegt ermee bezig te zijn, maar tot nu toe moeten deze mensen die werkzaamheden uitvoeren voor de gemeente maar ergens op straat of in de bosjes hun behoefte doen. Ze eten buiten, kunnen niet naar een toilet, laat staan dat ze hun handen kunnen wassen.”

Golf van liefde
Patricia doet haar goede werk uit liefde voor de medemens en uit liefde voor God. Zo’n zeven jaar geleden kreeg ze een bijzondere ervaring, die haar leven definitief zou veranderen. Haar overviel een golf van liefde. Daarna herbeleefde ze dingen uit het verleden, mooie en minder mooie dingen. ”Er werd me een spiegel voorgehouden. Ik heb daarna veel moeten huilen, ook lachen, maar het allesoverheersende gevoel was liefde. Jezus is mijn herder. Als ik zelf geen beslissing neem wacht ik af wat Hij me ingeeft.” Sindsdien is Patricia er voor iedereen die haar hulp kan gebruiken. Niet alleen door etenswaren, kleding en andere spullen te geven, maar meer specifiek ook door ze te wijzen op hulpverlenende instanties en door ze op het hart te drukken het schaarse geld niet te besteden aan drank, waardoor ze geen geld meer hebben om eten te kopen. Soms vertelt ze over God en over de steun die zij daaraan ontleent. ”We zijn onze eigen autoriteit. De echte bijbel zit in ons hart.” 

Hulp
Patricia doet haar liefdevolle werk niet alleen. Ze krijgt hulp van haar ouders, vriendin Claudia van de Veen, zus Monique, Jan van der Gracht en ook Corine biedt regelmatig hulp, zoals wasjes draaien, heet water verstrekken, af en toe een slaapplek, af en toe douchen. Zij informeren regelmatig welke hulp er nodig is. Er zijn daarnaast ook sponsors en mensen die eerder geholpen zijn en nu broodjes of andere etenswaren komen brengen. Heel soms koopt Patricia complete maaltijdjes, ”zodat ze een keer lekker te eten hebben”. Betaald van haar eigen vakantiegeld.
Met name bij bepaalde gelegenheden is de belangstelling groot. Op 1e Kerstdag staat Patricia bij het station om samen een drankje te doen met een toastje en wat verder beschikbaar is. Soms neemt ze enkelen mee naar de Vuurtoren om te gaan zwemmen in het IJsselmeer. ”Dat gaat soms gepaard met enige overredingskracht, want wie nog in z’n gebruik zit moet geholpen worden. Dus zorg ik dat er zwembroeken en handdoeken zijn.”
Patricia heeft één echt grote wens: een eigen ruimte waar ze kunnen samenkomen. Beschut tegen kou en regen, met eigen sanitair. Ze heeft haar hoop gevestigd op de gemeente Hoorn, van wie nu alleen nog een tekening is verkregen.