HOORNGIDS COLUMN | In de jaarlijkse cyclus van de natuur markeert de herfst zowel overgang als bestemming. Bomen laten hun bladeren los en in een stille beweging vormt zich een tapijt van rood, geel en bruin dat de onvermijdelijkheid van verandering en de schoonheid van loslaten benadrukt.
Er hangt een zachte melancholie in de lucht tijdens de herfst. Het besef van vergankelijkheid groeit, terwijl de natuur zich opmaakt voor de winter. De dagen worden korter, de zon zakt lager aan de hemel, en de natuur trekt zich terug, alsof ze zich klaarmaakt voor een periode van rust. Dit gevoel van terugtrekking roept gedachten op over de herfst van het menselijke leven, wanneer de levendige energie van de jeugd plaatsmaakt voor rijpheid en beschouwing.
In de cyclus van het leven kan de herfst worden gezien als een fase van volwassenheid. Het is de tijd waarin de ervaringen van een leven zijn verzameld. Waarin de vurige ambities van de jeugd plaatsmaken voor een diepere waardering van het bestaan. Net zoals de bomen hun bladeren laten vallen, kunnen mensen in deze fase loslaten wat niet langer nodig is: oude verwachtingen, vervlogen dromen, of misschien zelfs de behoefte om altijd maar vooruit te streven.
De herfst draait echter niet alleen om verval. Het is ook het seizoen van de oogst. Na een periode van groei biedt de herfst de kans om te genieten van wat is bereikt. De vruchten van onze inspanningen, of het nu materiële of spirituele vruchten zijn, komen in deze fase tot rijping. Dit geldt zowel voor de natuur als voor het menselijke leven. De tijd van zaaien is voorbij; nu is het tijd om te waarderen wat is gegroeid en te oogsten.
September, waarin de overgang van zomer naar herfst voelbaar is, spreekt tot de verbeelding. Niet voor niets zijn er zoveel liedjes over die eerste maand van de herfst. September belichaamt de gevoelens van zowel afscheid als nieuw begin. De maand die het moment markeert waarop de zomer achter ons ligt en de ingetogen stilte van de herfst begint. Het is de maand van het niemandsland tussen wat was en wat nog zal zijn.
Wetenschappers hebben zich ook over de herfst uitgelaten. Zo merkte de Britse bioloog Sir David Attenborough ooit op: ”Autumn is a season of the soul as much as the earth.” (“Herfst is net zo goed een seizoen van de ziel als van de aarde.”) Dit statement vat samen hoe de herfst niet alleen een fysieke verandering in de natuur vertegenwoordigt, maar ook een innerlijke verschuiving in de menselijke geest. Het seizoen nodigt uit tot heroverweging van wat echt belangrijk is.
De herfst, met al haar kleuren en stemmingen, biedt een spiegel waarin het verstrijken van de tijd zichtbaar wordt. Net zoals de natuur haar cyclus volgt, hebben ook wij onze eigen innerlijke seizoenen. Hoewel de herfst een tijd van afsluiting lijkt, draagt ze de kiemen van nieuwe groei in zich, verborgen onder de gevallen bladeren.
In een menselijk leven kan de herfst een tijd zijn van diepe rust en tevredenheid, een tijd waarin men terugkijkt op het verleden met een gevoel van vervulling en tegelijkertijd de toekomst met kalme acceptatie tegemoet treedt. Het is een seizoen dat toont hoe het leven, in al zijn fasen, een voortdurende cyclus is van verandering, oogst, en hernieuwde groei. Het is in deze cyclus dat we de ware aard van ons bestaan kunnen vinden, een bestaan dat, net als de herfst, zowel vergankelijk als eeuwig is.
